You’re only human – life in the big city

Just like in a week’s time the temperature on the digital thermometer has added up ten degrees, at the same time the tourists appeared out of nowhere. They are everywhere: a small group of Germans in the supermarket wondering if Unicum really tastes like Jägermeister, Italians making the streets unsafe with Segways, Brittains celebrating their single lives in a pub and Dutch being delighted by the low prices in restaurants. A place where they are hard to find is on the terrace. Namely, there are none in Budapest.

Now that is jumping to conclusions. There are some terraces, but the terrace culture of the Low Countries –taking outside all the tables when there is just a hint of summer sun – is not there. ‘I miss the terraces’, a Belgian fellow Erasmus student once sighed. ‘In Mechelen, the tables are moved outside when the first ray of sunlight strikes, but here…’

A terrace that has been  open since February, is that of the Coffee Company next to the faculty of humanities of the Eötvös Loránd University. The sharp sun lightens up the place, giving it something inviting.

I throw out three rehearsed words of Hungarian – egy tea kerek – and take a seat. It

Not exactly a homey sight

might be not the most picturesque terrace, since it’s in the middle of downtown Budapest, but that makes it perfect for people watching. A tourist couple – she wears big black sunglasses and a loose-fitting white shirt, him dressed in ripped light blue jeans and a New York Yankees cap – slowly stroll past. A homeless person with a cinnamon brown, furrowed face follows, dragging one of his legs. An older lady in a red suit, blouse of flowers and with gold-trimmed glasses patters ahead of him. A guy carrying a skateboard in his backpack almost bumps into her as his attention is soaked up by his mobile phone screen. The ends of his black, big-pocketed flared pants are worn from being scraped by the street.

A varied crowd it is, but against a not so stylish background. Straight across the terrace a McDonald’s is situated, a street of six motorways and one tram line in between. The dark grey Astoria hotel is not exactly the model of frivolity. The bike stand, meant for by the city council provided rental bikes – so-called Bubi Bikes – is full, because in the inner city cars run the show. Despite someone’s effort to make the sidewalk look more pretty by painting the surfaces between the cracks in blue, red or yellow, the sidewalk remains cracked.

‘There are not enough benches in Budapest’, a Hungarian fellow student once said. ‘The people of Budapest are not happy, because the city is not clean’, the owner of the spiritually themed gift shop thinks. They have got a point, even though Budapest is there for them as well. A city of millions shuts out no one. But when masses are pushing out individuals, it doesn’t necessarily mean that it’s better.

Je bent maar een mens – leven in een grote stad

Zoals binnen een week de temperatuur op de digitale thermometer met tien graden is aangetikt, zijn er in diezelfde tijd uit het niets toeristen verschenen. Ze zijn overal: een groepje Duitsers in de supermarkt die zich afvragen of Unicum nu echt naar Jägermeister smaakt, Italianen die de straat onveilig maken met Segways, Britten die hun vrijgezellenstatus vieren in een pub en Nederlanders die blij worden van de lage prijzen in restaurants. Een plek waar je ze niet snel zult tegenkomen, is op het terras. Die zijn er in Boedapest namelijk niet.

Nu is dat ook weer te kort door de bocht. Er zijn wel terrassen, maar de typische terrascultuur uit de Lage Landen – alle tafels naar buiten zodra ook maar de suggestie van zomerzon zich aandient – ontbreekt. ‘Ik mis de terrassen’, verzuchtte een Vlaamse Erasmusgenote een keer. ‘In Mechelen worden bij de eerste streep zonlicht de tafels gelijk buiten gezet, maar hier…’

Eén terras dat al vanaf februari open is, is dat van de Coffee Company naast de geesteswetenschappengebouw van de Eötvös Loránd-universiteit. De felle zon geeft het terras iets uitnodigends.

Niet bepaald gezellig (het hotel dus)

 

Ik laat drie ingestudeerde Hongaarse woorden los op de medewerkster – egy tea kérek – en ga zitten. Het is misschien niet het meest pittoreske terras, want middenin downtown Boedapest, maar daarom wel perfect om mensen te kijken. Een toeristenkoppel – zij met grote zwarte zonnebril en ruimvallend wit shirt, hij met een gescheurde lichtblauwe jeans en New York Yankees-pet – slentert langzaam voorbij. Een zwerver met een kaneelbruin, gegroefd gezicht sleept een paar meter achter hen aan. Een mevrouw in bordeauxrood mantelpak, bloemetjesblouse en bril met gouden montuur trippelt hem tegemoet. Een jongen met een skateboard in zijn rugzak botst bijna tegen haar aan terwijl zijn aandacht volledig wordt opgeëist door het scherm van zijn mobiele telefoon. De uiteinden van zijn zwarte, wijduitlopende broekspijpen met grote zakken zijn versleten door het geschraap over de straat.

Een divers gezelschap dus, maar tegen een weinig stijlvolle achtergrond. Recht tegenover het terras is een McDonald’s. Ertussen loopt een weg van zes autobanen dik, een tramrails in het midden. Het donkergrijze Astoriahotel is nu ook niet bepaald het toonbeeld van frivoliteit. Het rek met door het stadsbestuur beschikbaar gestelde huurfietsen – zogeheten Bubi-bikes – staat vol, want hier in de binnenstad maken auto’s de dienst uit. Hoewel iemand heeft geprobeerd de straat op te leuken door de stukken tussen de barsten in het asfalt te verven in rood, geel of blauw, is de weg nog steeds gebarsten.

‘Er zijn te weinig bankjes in Boedapest’, zei een Hongaarse vriend eens. ‘De mensen in Boedapest zijn niet gelukkig, omdat de stad niet schoon is’, denkt de eigenaresse van de winkel met spirituele cadeauartikelen twee straten verderop. Ze hebben een punt, ook al is Boedapest er ook voor hen. Een miljoenenstad sluit niemand uit. Maar als de massa’s de individuen verdringen, betekent dat niet dat dat per definitie beter is.